Tıp fakültesine girerken, her hastalığın bir çaresi olabileceğine inanıyordum. İlk 2 yıl insan bedeninin fizyolojisi, anatomisi, biyokimyası, dokuları, organları, kendi içindeki organ ve beyin haberleşme sistemini, otonom yani kendi kendine işleyen sinir sisteminin ne olduğunu öğrettiler. 3. Sınıftan itibaren hastalıklar öğretilmeye başlandı. Fakat çoğunun sebebi bilinmeyen hastalık olması o günden beri hayal kırıklığım olmaya devam etmiştir. Sebebini bilmediğim hastalığı nasıl çözecektim. Bulaşıcı hastalıklar ve enfeksiyon hastalıkları dışındaki çoğu hastalığın sebebi halen bilinmiyor ve her insan aynıymış gibi her hastalığa aynı ilaçlar veriliyordu. Ve farklı sonuçlar alınıyordu. En büyük sorun ise yıllar sonra anlayacaktım bunu, modern tıp insanı beden ve zihin diye ikiye bölüyordu. Oysa insan bir bütündür. Sevgili Ata’mızın en bilge sözlerinden biri olan ‘Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur’’ sözünü ancak yıllar sonra anlayabildim.

Annem ve dört teyzem Şeker hastası idi ve ben de ileride şeker hastası olabilirdim. Anneannem Alzheimer dı ve ben de ileride olabilirdim. Ya bu işte bir yanşıklık olmalı ya da bilerek ve isteyerek insanlar ilaçlara mahkum ediliyordu. Bazen de kanser nedeni ile kısa sürede öleceği söylenen insanlar yıllarca yaşamaya devam ediyordu. Bir yerlerde eksik bir şey olmalı diyerek aramaya başladım. Bu mesleki kısır döngüyü kırabilmek için çeşitli eğitimler almaya başladım. Bunlar Akupunktur, Homeopati, Ozon, Mezoterapi, İbni Sina Tıbbı, Ayurveda, Fonksiyonel Tıp ve en son olarak Epigenetik ve Nutrigenetik.

Neden doktor olmayı isteğimin sorusunun cevabı ise bilinçaltının ne kadar önemli olduğunun farkına varmamı sağladı. İlkokula başlamadan önce büyüyünce ne olacaksın sorusuna hep doktor olacağım cevabını vermiştim. Ailede doktor yoktu, rol modelim yoktu.

Çok yıllar sonra annemin hamilelik dönemini sorguladığımda çok istenen bir çocuk olmadığımı öğrendim. Anne ve babam ikisi de stresli ve evliliklerinin tam olarak oturmadığı bir dönemde annem bana hamile kalmıştı. Kimse bana bunu söylemese de anne karnında gelişmekte olan bebeğin annenin stresini ve duygularını birebir, adını bilmediği duyguları birebire yakın yaşadığını öğrendiğimde bunu anladım. Ve çocuk Ayşe istenmediğini bilinç altı kaydı şeklinde bildiği için doğumdan ölüme kadar olan sürede kendini gerekli ve istenir kılmak için doktor olmaya karar verdi. Kötü mü oldu? Hayır, fakat altta yatan gizlenmiş bu duygunun beni çok yorduğunu söylemeliyim .Meslek hayatımın yaklaşık 5 yılını hastanede nöbette geçirmiş olmak değildi yorucu olan. Gerekli olma ve istenme duygusu ile kendimi psikolojik olarak yormamdı asıl yorgunluk.

Bütün bunlardan yola çıkarak bedenen ve ruhen sağlıklı nesiller yetiştirilebilmesi, her insanın içinde açmayı bekleyen yeteneğinin keşfedilerek rahat, huzurlu ve doyumlu hayatlar yaşayabilmesi için gebelik öncesi çocuğa hazırlık yapılması gerektiğini savunuyorum.

Hayatımı insan denilen varlığı hem bedensel hem de zihinsel olarak anlamaya adadım. Geldiğim noktada beden ve zihin sağlığının bir bütün olduğu ve sağlığın anne karnından bile önce başladığı, farkındalığın hayatın her anı için çok değerli olduğu ama özellikle Çocuk dünyaya getirirken çok daha önemli ve değerli olduğu kanaatine vardım. Sebepler sonuçları belirler ve süreçler her ikisini de etkiler.